Jim Walmsley: Van straatloper tot stokkenspecialist
Hoe heb je je het afgelopen jaar ontwikkeld als atleet? Hoe verschilt de Jim Walsmley van 2023 van de Jim Walsmley van 2021?
Je stopt nooit met leren en ik probeer voortdurend te leren hoe ik het volhoud en op mijn best presteer tijdens zeer lange ultralopen. Dit is iets dat moeilijk te trainen is en alleen verbeterd kan worden door veel racekilometers te maken. Ik heb geprobeerd een systeem te ontwikkelen waarmee ik vertrouwd ben en waar ik me prettig bij voel. Uiteindelijk geloof ik dat ik met dit systeem een sterkere en veerkrachtigere atleet kan worden, die bestand is tegen moeilijke routes en weersomstandigheden.
Wanneer heb je voor het eerst stokken gebruikt en hoe voelde dat voor je?
De eerste keer dat ik stokken gebruikte was in 2017 als voorbereiding op de UTMB. Dat was in juli voor een race in augustus met een maand ertussen - terugkijkend is dat echt gek. Ik voelde me meteen op mijn gemak met de stokken, maar ik begon met heel korte stokken, wat me toen werd aangeraden. Op steil terrein paste het daarom nooit 100%.
Wanneer begon je je meer op je gemak te voelen met stokken? Klikte het op een gegeven moment?
De grootste vooruitgang boekte ik waarschijnlijk in december 2020 toen ik begon met langlaufen. Misschien was dat het klikmoment. Ik gebruikte langere stokken en concentreerde me op krachtoverdracht vanuit de rug en schouders in plaats van de armen. Naast langlaufen ben ik deze winter ook begonnen met skiën. De wintersportactiviteiten waren absoluut de sleutel tot succes. In de tussentijd concentreer ik me qua training in de winter veel op stokkensporten. Daarna plan ik mijn racekalender voor de zomer met uitdagende routes met veel hoogteverschillen. De eerste keer dat ik een groot verschil merkte toen ik met stokken liep was bij MIUT in 2022, dat was een waanzinnig effect.
Winteractiviteiten als concept voor succes - kun je dat nader toelichten?
In 2017 en 2018 heb ik elk seizoen een maand of twee stokken gebruikt. Maar uiteindelijk was ik gefrustreerd over de stokken die ik probeerde. Achteraf gezien was dat waarschijnlijk vooral omdat ze te kort waren. In de winter van 2020/2021 ben ik begonnen met langlaufen en toerskiën. Ik heb langere stokken geprobeerd dan voor trailrunning. Bij het langlaufen begon ik met stokken van 170 cm, bij het alpinisme met stokken van 140 cm en 145 cm. Bij langlaufen en toerskiën is er al meer ervaring met het gebruik van stokken. De bewegingssequenties overbrengen naar trailrunning heeft me erg geholpen. Ik ben toen ook overgestapt op langere stokken bij het trailrunnen. In 2017 begon ik met stokken van 120 cm, wat achteraf gezien ongelooflijk kort lijkt. Vorig jaar gebruikte ik stokken van 130 cm en ik voelde me er heel comfortabel mee. Ik kan mijn houding en krachtoverbrenging waarschijnlijk nog verbeteren als ik overstap op 135 cm stokken, maar dat is een proces. Door de vele bewerkingen ben ik me echt in het onderwerp gaan verdiepen en heb ik er een passie voor ontwikkeld. De kennis, ervaring en middelen van LEKI zijn zeer waardevol voor het pad dat ik bewandel.
Als je terugkijkt, wat zou je dan aanraden aan andere trailrunners die een efficiënte techniek willen ontwikkelen om met stokken te lopen?
Ga op zoek naar routes waar je je stokken regelmatig gebruikt. Let op de hoogteverschillen tijdens lokale tochten en oefen alle handelingen met de stokken. Het gaat dus niet alleen om de technologie zelf, maar ook om het snel in- en uitklikken en het opbergen.
Wat zijn je favoriete gripsystemen in de winter en in de zomer? Waarom geef je de voorkeur aan het Shark-systeem in de zomer en de open lus in skimo?
Ik geef de voorkeur aan het Shark-systeem als ik op zoek ben naar de ultieme krachtoverbrenging. Het Shark System verbetert mijn techniek en vermindert tegelijkertijd de vermoeidheid tijdens de race. Voor alle trailruns in de zomer en voor verticale bergruns in de winter gebruik ik het Shark-systeem. In de winter geef ik soms de voorkeur aan de open lus. Bijvoorbeeld als ik weet dat er veel klimpassages op me wachten in de race, waar ik mijn handen nodig heb om te klimmen.